Şu iskeledeki insan gibiyim.Sürekli ufka bakıp, oraya ulaşmak istedim.O kadar kaptırdım ki kendimi, bir at gözlüğü takmış gibiyim.Bana yol göstermeye çalışanları da göremedim.Kendi gerçekliğim sandığım yere gitmeye çalışıp, yine de olduğum yere saplanmışım.Halbuki tamamen pişmanlıklarımdan kurulmuş bir iskeleden, üzüntü denizimin sonu gelmeyen uzantısını izliyormuşum tek başıma.Neyi izlediğimi,neyi beklediğimin kimse farkında değil.
Ama bunun böyle sürmez elbet.Aynı yerde beklemek insanı bi yerden sonra yoruyor mağlum.Kaslarım zayıflamış.Yürüyemez haldeyim.Artık bu iskeleden kaçmam gerekiyordu , bunu yeni fark ettim.Bir bebek gibi emekleyerek uzaklaşacağım o iskeleden.Zamanla güçleneceğim.İsmim gibi Anka olacağım,Sanmayın ki öyle yemle beslenen bir kuşcağız değil bu.Başkalarının dışarda aradığını, kendi içimde bulacağım.Ve yeni keşiflere yelken açacağım.Çünkü hergün bir yerden göçmek ne iyi,bir yere konmak ne güzel.Bulanmadan , donmadan akmak ne hoş.Dünle beraber gitti cancağazım,ne kadar söz varsa düne ait.Şimdi yeni şeyler söylemek lazım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder